Fæða og fæðuöflun
Skjaldbökur geta verið jurtaætur eða kjötætur, en margar þeirra eru alætur og éta allt sem hægt er að éta. Fæða alætna breytist oft með aldrinum. Ungar skjaldbökur éta meira af skordýrum en eftir því sem þær eldast fara þær að éta meira af gróðri. Skjaldbökur borða mikið af gróðri eins og t.d. kaktusa. Skjaldbökur hafa margar leiðir til þess að afla sér fæðu, til dæmis með því að tæla bráðina til sín, eða þyrla yfir sig sandi til að fela sig eða grafa sig niður í mjúka leðju og ráðast svo á bráðina þegar hún er nálægt. Nánast allar skjaldbökur sem lifa í vatni grípa bráð sína með því að glenna ginið upp á gátt og soga að sér fæðu og vatn. Landskjaldbökur sem bjuggu margar á galopagosseyjum, var mörgum slátrað af sjóræningjum og hvalveiðimönnum. Vegna kjötsins er áætlað að allt að tíu milljónir hafi verið drepnar á síðustu öldum. Vegna mikils innflutning geita, ansa og nautgripa hefur þrengt gífurlega af þeim og hreinlega ekki nógu mikið pláss fyrir þær allar lengur. Fjórtán tegundir lifðu á eyjunum en nú eru sumar þeirra útdauðar. Af afbrigðinu, geochelone alephantopus abingdoni er aðeins vitað um eina skjaldböku sem enn lifir.
Á veiðum
Sumar skjaldbökur hafa búið til sínar eigin sérstakar veiðiaðferðir, sitja t.d. fyrir bráð sinni eða tæla hana til sín. Þær sem veiða úr launsátri eru oftast í góðu dulargervi og hafa langan, vöðvastæltan háls sem getur seilst leiftursnöggt eftir æti. Sumar skjaldbökur þyrla yfir sig sandi til að fela sig eða grafa sig niður í mjúka leðju. Flestar skjaldbökur sem lifa í vatni grípa bráð sína með því að glenna ginið upp á gátt og soga að sér fæðu og vatn. Vatnaglefsan tælir til sín bráðina með ormlaga totu á tungunni. Kjálkaglefsur eru minni og algengari, eru virkari veiðidýr og grípa litla vatnafugla. Aðrar veiðibökur smala fiskum inn á grynningar þar sem auðvelt er að grípa þá.
Slönguhálsbakan læðist að bráð sinni, teygir síðan langan hálsinn leiftursnöggt fram og grípur smádýr á borð við fiska, froska og orma, hálsinn á Slönguhálsbökunni er meira en tveir þriðju hlutar af lengd skeljarinnar, en skelin er 28 cm.
Fáar skjaldbökur eru nógu snöggar til að grípa spretthraða bráð. Þær verða flesta að láta sé nægja seinfær dýr t.d. orma, skordýralirfur og lindýr.
Broddmjúkbakan grefur sig oft í leðju eða sand þegar hún er að veiða bráðina, þegar smádýr eiga leið hjá teygjir broddabakan háls sinn leiftursnöggt fram og gleypir bráðina.
Kögurskjaldbakan liggur á botni gruggugra fljóta, dulargervi hennar er svo gott að smáfiskar láta blekkjast, þegar fiskur syndir fram hjá glennir skjaldbakan skyndilega upp stóran kjaft sinn og sogar fiskinn inn.
Viðarbakan er alæta og étur m.a. ánamaðka sem koma upp úr jörðu þegar að það er nýbúið að rigna. Viðarbökur á sumum stöðum laða maðkana upp úr moldu með því að stappa fótunum og líkja eftir regndropum sem falla á jörðina.